Het is gezien! Het is gehoord! Het is beschreven!

Er zijn concerten van het Metropole Orkest die qua uitvoering, thema en achtergrond zo bijzonder zijn dat ze een uitvoerige nabeschouwing verdienen. Het MO Nina Simone Tribute Mississippi Goddam in BBC Prom 2019 #45 is er zo een. Het is van een grote schoonheid en heeft door de rijke achtergrond een diepere cultuurhistorische betekenis. Metropole Orkest, Jules Buckley, arrangeurs uit alle wereldhoofdsteden, Lisa Fischer, Ledisi, de staf van BBC Radio en BBC TV en niet te vergeten de staf van de Royal Albert Hall hebben er maanden hun beste krachten aan gegeven. Ook noemenswaardig is het indrukwekkende, rijk geïllustreerde programmaboek. Dit project is zondermeer monumentaal te noemen en het eindresultaat stijgt dan ook ver boven de som van al deze delen uit. Dat werd door deskundige recensenten van de Britse media herkend en bewierookt in lyrische bewoordingen. Ook op social media juichende commentaren. Helaas besteedde de Nederlandse pers er geen aandacht aan. Een gemiste kans. 

NINA SIMONE

Ze vormde de inspiratiebron voor het schitterende, door Jules Bukcley samen-gestelde programma van twintig stukken dat zich nu ontrolt. Een gemengd boeket van popsongs, ballads – soms eigen werk, soms covers – alsmede minder bekende, van felle maatschappijkritiek voorziene eigen stukken die qua sfeer en stijl dicht liggen bij haar Afro-Amerikaanse roots.

Nina Simone, op 21 februari 1933 geboren als Eunice Kathleen Waymon in Tryon, North Carolina en overleden op 21 april 2003 in het Franse Carry-le-Rouet, is een volkomen unieke stem die klonk tussen 1954 en 2001. Ze was een geniaal artieste. Als klassiek pianiste die vanwege haar huidskleur geen toegang kreeg tot de concertpodia, ontwikkelde ze zich via obscure nachtclubs tot een zichzelf op de piano begeleidende jazz- en blueszangeres en songwriter van wereldklasse. Simone was ook een iconische figuur in de Amerikaanse burgerrechtenbeweging in de jaren
‘60 en ‘70 van de vorige eeuw.

Simone is haar pianospel altijd blijven doorweven met flarden klassiek, vooral van Bach en Chopin. Zelf zei ze daarover: “best of both worlds, if I feel it I need to play it.” Haar discografie omvat 42 langspelers en cd’s.

Band met Nederland
Nina Simone trad voor het eerst op in Nederland in het Mickery Theater Loenersloot op 25 december 1965. Er volgden concerten in 1967, 1968 en in 1971 (met de Boy Edgar’s Big Band). De televisieregistratie van dit concert is tot op heden niet teruggevonden. In 1977 en 1983 heeft Simone optredens op het North Sea Jazz Festival en in 1988 een serie van acht concerten door heel Nederland. Simone voelde zich goed in de ontspannen sfeer in Nederland en had er veel vrienden.
Ook als er geen concerten waren, vertoefde ze tussen 1965 en 1971 vaak in ons land. Minder bekend is dat ze, geplaagd door haar geestelijke constitutie en geldzorgen, in de jaren 1988 – 1992 hier ook woonde. In Nijmegen en in Amsterdam, daar opgevangen door haar grote fan en belangrijkste vriend Gerrit de Bruin.

Bronnen:
https://www.gelderlander.nl/nijmegen/het-nijmeegse-geluk-van-nina-simone~a158f193
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nina_Simone
https://www.vice.com/nl/article/rjmggx/de-nederlandse-jaren-van-nina-simone – Interview met Gerrit de Bruin

EERBETOON EN NASLAGWERK

Deze monumentale productie verdient meer dan de gebruikelijke snelle terugblik van 600 woorden in de papieren MOre:. Hij verdient het langer dan een of twee weken in het geheugen te blijven hangen om daarna in vergetelheid te raken. Reden waarom wij er een uitvoerige nabeschouwing aan wijden en daarbij ook de achtergrondverhalen vertellen. Je moet het concert wel drie keer terugluisteren en -kijken om er de diepgang en gelaagdheid van te begrijpen, geholpen door op internet ook alle oorspronkelijke uitvoeringen van Nina Simone op te zoeken en te beluisteren. 

Het concert werd live uitgezonden op BBC Radio 2 en was drie weken lang op internet terug te luisteren, met vervolgens een tv-uitzending 30 augustus op BBC Four en een groot aantal stukken blijvend op YouTube. Met een reprise van het concert op maandag 26 augustus in Het Concertgebouw in Amsterdam werd deze productie een monumentaal eerbetoon!

Dit artikel mag op zijn beurt worden beschouwd als eerbetoon aan de uitvoerenden:
het Metropole Orkest, Jules Buckley, de zangeressen en de andere genoemde partijen achter de schermen. We lopen alle stukken langs, waardoor dit artikel ook nog eens dient als naslagwerk.

VOORBEREIDING VAN HET PROJECT

Over de voorbereidingen van deze voor het MO alweer zesde Prom op rij berichtten wij uitvoerig in het derde nummer van de MOre: in 2019, hier in vogelvlucht samengevat. 

2014 19 augustus Laura Mvula
2015 12 augustus Urban Rappers 
2016 22 augustus Quincy Jones
2017 24 augustus Charles Mingus
2018 19 juli Jacob Collier & Friends 
2019 21 augustus Nina Simone

Het thema van de Prom is zes tot zeven maanden voor het evenement vastgesteld door chef-dirigent Jules Buckley, in samenspraak met BBC Promsdirecteur David Pickard en staf. Laatstgenoemden programmeerden voor de Proms in de periode vrijdag 19 juli en zaterdag 14 september (de beroemde Last Night of the Proms) in totaal 75 concerten: elke avond één. Het Metropole Orkest op woensdag 21 augustus 2019, was Prom nr. 45.

Nina Simone zou het worden. Buckley – terzijde gestaan door producer Gert-Jan Blom – selecteerde de stukken, deed de productie, schreef enkele arrangementen, trok de solisten aan en dirigeerde ten slotte het orkest. Een zeldzame prestatie!

Het MO maakte een eigen videoreportage die start met de repetitie op de thuisbasis in het MCO en via de reis naar Londen, de generale repetitie in de legendarische Maida Vale Studios loopt tot en met de soundcheck in de Royal Albert Hall zelf. Daarnaast is een interview met Ledisi te zien. Ze vertelt over haar samenwerking met het MO. 

HET CONCERT

Royal Albert Hall Londen, 21 augustus 2019. Het optreden van het MO in de BBC Proms onder de titel Mississippi Goddam gaat van start. Voorafgaand aan het concert is tijdens een live-uitzending op BBC Radio 3 al een inleiding gegeven over de geëerde artiest. Daarin ook een interview met chef-dirigent Jules Buckley.

In de tv-uitzending wordt de presentatie verzorgd door radiopresentatrice Clara Amfo. De introductie is een in voice-over verteld levensverhaal over de artieste, waarbij in beeld o.a. een jeugdfoto wordt getoond van Nina als jong meisje met vlechtjes.

De Royal Albert Hall – voor deze Prom binnen twee uur uitverkocht – is volgestroomd met een zowel qua leeftijd als qua kleur zeer gemêleerd publiek. Er is wel wat veranderd in de zestig jaar sinds Nina Simone voor haar optreden via een zijdeur het podium op moest en er uitsluitend blank publiek werd toegelaten.

Het orkest zit klaar. We noteren een uitbreiding van het strijkorkest tot 31 spelers en naast Pieter Hunfeld nog een tweede hoornist(e). We zien gitarist Peter Tiehuis die vier elektrische gitaren paraat heeft. In de saxsectie heeft Max Boeree naast de baritonsax ook een contrabasbasklarinet onder handbereik en een ‘gewone’ basklarinet staat naast de tenorsax van Sjoerd Dijkhuizen. Hans Vroomans heeft in de buurt van de vleugel een synthesizer en een celesta opgesteld. De rijke kleuring van de instrumentatie van de twintig stukken die we gaan horen, wordt hiermee alvast geëtaleerd. Jules Buckley verschijnt on stage. Het orkest staat op, Buckley begroet het publiek, neemt applaus in ontvangst en heft zijn armen voor de inzet van de ouverture.

1. African Mailman / Sinnerman
Het concert opent met een instrumentale bewerking van African Mailman / Sinnerman, in wezen twee aparte stukken. Nina Simone nam van het eerste een pianoversie op voor haar album Nina Simone and Friends in 1959. Sinnerman is een traditional die zij leerde in haar jeugd. Plaatopname 1965. 

De orkestbewerking (Jochen Neuffer) begint met een introductie op piano en xylofoon in flamencostijl. Na een mooie solo op de althobo, verklankt door de nieuwe man Maxime le Minter, gaat het verder in mambostijl voor het hele orkest. Een fraai geblazen trompetsolo door Rik Mol introduceert de overgang naar Sinnerman. Hier verschijnen LaDonna Harley-Peters, Sharlene Hector en Vula Malinga, opererend als LaSharVu, ten tonele: de ‘achtergrondzangeressen’. Wat een understatement! Ze blijken zangeressen van kaliber. Er volgt een zwoele adagio-afsluiting van de strijkers, waarna een mysterieus almaar doorzingende toon in de violen … Een A5? Het is een prachtige verbinding naar het volgende stuk, want blijkt de grondtoon van … 

2. Plain Gold Ring
Dit nummer werd oorspronkelijk door Nina Simone opgenomen 1958 en is geen eigen werk. 

De introductie doet zangeres Lisa Fischer a capella. Dan volgt Hans Vroomans (met een begrijpelijke spilpositie in dit concert) met een eenvoudig zich almaar herhalend pingeltje van zeven noten met de rechterhand op de piano: pom-pompom-pompom-pompom-pom. Hij wordt ondersteund door snaartrom en pizzicatocelli. Het levert een hallucinant effect op, perfect begeleid door de sfeer van de zang van Lisa Fischer in het lage register met zachte stem. Spannend hoe heel geleidelijk zang en orkest steeds sterker worden en uitgroeien tot een orkaan van klank om na minuten weer weg te sterven tot bijna windstilte. Het arrangement is van Rob Taggart.

3. Little Girl Blue
Dit is een beroemd lied van Richard Rogers en Lorenz Hart uit 1935, door alle grote jazz-zangeressen op de plaat gezet. In 1958 nam Nina Simone het op en vernoemde haar debuutalbum ernaar. Zij gaf het een heel aparte touch door er als intro op de piano een stukje van het kerstlied Good King Wencelas in te verwerken en dat thema ook onder de door haar gezongen melodie te spelen. 

Dit is door arrangeur Evan Jolly briljant vertaald naar een opening door de koperblazers. De eerste hoorn (Pieter Hunfeld) zet krachtig in en trekt vervolgens de hele, tien-personen-sterke brassband (twee hoorns, bastrombone, drie trombones, vier bugels of flugelhoorns) op gang. Een sonore klank ontrolt zich. Prachtig! Dan zet Ledisi in. Je hebt een andere versie: een slap mierzoet aftreksel in je hoofd dat je bij je research op YouTube hoorde, een versie die Doris Day met orkest er in haar tijd van maakte. Nee, dan dit. Met dit orkest, ons Metropole Orkest, dat haar, Ledisi, in deze ballad, aangestuurd door de brede gebaren van de dirigent, zo gracieus en intiem begeleidt. Het Wencelas-themaatje keert onderweg nog een paar keer terug in de celesta en aan het slot heel kort weer in het koper, uiteraard. Mooi!

4. My Baby just Cares for Me
De grote hit van Nina Simone. Het origineel van Walter Donaldson stamt uit 1930, is in 1957 door Nina Simone voor het eerst opgenomen maar pas dertig jaar later, na een re-release in 1988, doorgebroken in de hitlijsten. Voor veel mensen valt Nina Simone samen met alleen dit nummer. Na het luisteren van dit concert weet je beter. 

Het wordt on stage gezongen door Lisa Fischer met een mooie, zwoele trombonesolo van Robinson Khoury.

Het arrangement, in een ingetogen bigbandswingstyle, is van Jochen Neuffer, een Duitse componist, arrangeur en dirigent. Hij stond voor het MO bij het Tomorrowlandspektakel in de Ziggo Dome. Wat hij doet is – en dat geldt voor alle arrangementen in dit concert – qua sfeer en openheid dicht blijven bij de originele versies. Die bevatten vaak alleen zangstem en piano van Nina Simone en drum en bas. Van drie naar zeventig muzikanten en zangstem en het toch lichtvoetig laten klinken! Perfecte timing tussen zangeres en orkest. Het gaat allemaal zo quasi-achteloos en met een glimlach. Dit is het volmaakte samenspel! 

5. I Put A Spell On You
Een nummer van Screamin’ Jay Hawkins uit 1956. De plaatopname door Nina Simone volgt in 1964. Arrangement Jeremy Levy.

De uitvoering door Ledisi en het Metropole Orkest is iets bijzonders.
We citeren een Britse recensent: 

“She tore through the brilliant ‘I Put a Spell On You’ – written and first recorded by Screamin’ Jay Hawkins but popularised by Simone. Striking a balance between the seductive and sinister, Ledisi pushed her elastic range (impeccably controlled) at the song’s climax, taking the song to new heights in a more frenzied interpretation.”

Over een soulzangeres gesproken. Wat een stem! Ook de muziek zindert. And last but not least an amazing tenorsolo door Leo Janssen. Applaus, applaus …!! 

6. Don’t Let Me Be Misunderstood
Popsong. Geen eigen nummer, wel door Nina Simone in 1964 als eerste op de plaat gezet. 

Het arrangement wordt gezongen door Lisa Fischer en LaSharVu samen.
De begeleiding is in slow rock, door het hele orkest in een arrangement van dezelfde Levy mooi klein gehouden.

7. Ne Me Quitte Pas
Het origineel is uit 1959 alweer, van Jacques Brel. In 1971 werd het, deels in het Engels – If You Go Away – deels in het Frans opgenomen door Nina Simone. Het arrangement is van Sebastiaan Koolhoven, die wij kennen van arrangementen van vergelijkbaar idioom voor Wende Snijders en MO. 

Ledisi vertolkt, door piano en strijkers begeleid met tendresse. Ja, dat is hier het juiste woord. De obligate klarinetsolo uit de originele Brel-versie klinkt ook, vertolkt door Marc Scholten en Paul van der Feen. 

8. I Loves You Porgy
Deze bekende, in 1935 gepubliceerde Gershwin-song nam Nina Simone op in 1962, volgens een andere bron al in 1958. 

Tijdens de Prom wordt het nummer gezongen door Lisa Fischer en door het orkest gebracht als een ballad met een lichte groove. Arrangeur Chris Walden (geboren in 1966 te Hamburg, componist, dirigent, arrangeur, wonend in de VS) besluit met een doorgecomponeerde overgang naar het volgende stuk. 

9. Dido’s Lament
Het slot van het vorige stuk mijmert nog na … je ziet op de tv-beelden de zangeres een andere mimiek, andere gevoelslaag zoeken. Celli en contrabassen zetten in een heel laag register een droevige muzikale sfeer neer … We beleven een sprong van ruim drie eeuwen terug in de tijd. En ook weer niet, want er zijn eigentijdse stijlaccenten met behoud van de essentie van het stuk. Wat hier gebeurt is pure magie.

Deze beroemde aria van Henry Purcell uit de opera Dido & Aeneas (1688) zal men tevergeefs zoeken in het repertoire van Nina Simone. Jules Buckley nam het op om haar affiniteit met deze muziek te illustreren en zeker ook om de excellente vocale kwaliteiten van zangeres Lisa Fischer te etaleren. Dat is zondermeer een briljante ingeving geweest, ook omdat dit stuk in Engeland een grote rituele betekenis heeft. Het wordt jaarlijks gespeeld tijdens Remembrance Sunday, de tweede zondag in november, ook wel Poppy Sunday genoemd: de dag waarop de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog worden herdacht.

Laat ik beginnen iets te zeggen over het orkest in een prachtig arrangement van wederom Chris Walden. Alleen de strijkers, de andere stemmen in het orkest zwijgen. Een vederlichte cadans, met kleine crescendi en diminuendi, precies waar deze barokmuziek om vraagt, en het is er dan ook meteen. Met een knip van de vingers! Of, zoals Emily Bootle in The New Statesman schrijft: “They slip from Gershwin’s ‘I Loves You, Porgy’, recorded by Simone in 1935, to a rendition of Purcell’s ‘Dido’s Lament’, composed in 1688, without a bump.”

Tot je grote verrassing blijkt de jazz- en soul zangeres Lisa Fischer zich in haar hoge register te ontpoppen als een stralend zuiver, ingetogen en strak zingende operasopraan, die de intens droeve sfeer van het lied schitterend weet over te brengen. Haar jazzy-kant uit zich in een enkel klein gehouden glisando en versierinkje, precies zinvol om de inhoud van de tekst nog sterker te accentueren. En aan het eind, wanneer het orkest nog wat na mijmert en het lied eigenlijk over is, horen wij haar fluisterzacht maar met een enorme spanning in haar stem improviserend … ja wat eigenlijk … Wenen. 

Je luisterde op YouTube een paar andere versies, onder andere van een wereldberoemde operasopraan. Veel te dik, haalt het niet bij deze vertolking! 

De compositie, de tekst, de zangeres, het orkest … Dit komt wel binnen. Ook door de close-ups van de tv-beelden. Adembenemend! Onwillekeurig word je door ontroering overmand en schiet je vol. Anderen die ik het later liet luisteren en kijken ook trouwens. Dit is van zo’n grote schoonheid, voor mij het hoogtepunt van het concert! Ook in de zaal. Het duurt een ogenblik voor de betovering is verbroken. Het publiek houdt de adem even in en zet dan een groot applaus in. Ledisi applaudisseert met een bewonderende blik naar haar collega. Henri Purcell had het mooi gevonden.

10. I’m Going Back Home
Dit is een song van Rudy Stevenson, opgenomen door Nina Simone in 1967 op haar album High Priestess of Soul. In een arrangement van Tim Davies wordt het nu gezongen door Ledisi in de sfeer van een gospel. Het koper begin met een voorspel, up-tempo gevolgd door orgel, handgeklap, puntige ritmische begeleiding in de strijkers. LaSharVu en een ingetogen bigband komen erbij… en een spetterende tenorsolo van Leo Janssen. De zang van Ledisi wordt steeds uitbundiger. Het swingt, zindert en alles gaat spatgelijk in een sprankelende blije sfeer. Het publiek gaat uit het dak. Echt gospel!

PAUZE
De pauze van twintig minuten wordt in de live radio-uitzending besteed aan een discussie over Nina Simone tussen de Proms Plus Poet Zena Edwards en zangeres Ayana Witter-Johnson. In de tv-uitzending wordt de pauze eruit gemonteerd. 

11. Work Song
De muziek is van Nat Adderley en de tekst van Oscar Brown. Nina Simone neemt de song in 1961 op met bigband op Forbidden Fruit. Het arrangement vandaag is van de hand van Willem Friede, een oude bekende.

De overbekende song wordt gebracht door Ledisi. Er is een lange pianosolo als voorspel (Hans Vroomans). Dan een bombastische opening door zangeres en orkest die up-tempo overgaat in de song zoals we die kennen. Tussendoor presenteert Ledisi nog een indrukwekkend stukje scat-improvisatie, levert Sjoerd Dijkhuizen een tenorsolo af en horen we een power trombonesolo van Robinson Khoury. Hij speelt de sterren van de hemel, die gast. Een paar perfect strakke drumslagen van drummer Martijn Vink sluiten het stuk af. 

12. See-Line Woman
Het origineel is door Nina Simone opgenomen in 1964. Wij krijgen een interessant arrangement gepresenteerd van Damiano Pascarelli, een jonge dirigent/componist/arrangeur, winnaar van de Rogier van Otterloo Award 2019.

In het concert gebracht door Lisa Fischer. Het nummer heeft een Afro-Caribische sfeer met bongo’s en conga. Het is een verhaal dat meer wordt verteld dan gezongen met een stuwend ritme op de achtergrond. De muziek wordt steeds opzwepender. Een lange gitaarsolo van Peter Tiehuis. De zangeres gebaart naar hem. Applaus! De begeleiding neemt weer terug tot alleen ritme en er volgt een adembenemende muzikale tweespraak tussen de zangeres en altsax Paul van der Feen. 

13. Be My Husband
Door Nina Simone in 1965 op de plaat gezet. 

Uitgevoerd door beide zangeressen en de drie backing vocals. Klinkt zeer puur met een Afrikaanse sfeer. We citeren The Telegraph: “Buckley’s own arrangement of ‘Be My Husband’, Simone’s song about a difficult marriage (with words by Simone’s own abusive husband) had a telling simplicity, just drums and clapping hands.”

14. Baltimore
Dit is een Randy Newmansong. Nina Simone nam hem in 1976 op in reggaestijl, een vorm die in 1968 was ontstaan op Jamaica. Het arrangement is van Vladimir Nikolov.

Baltimore wordt ook in het concert door Ledisi en het orkest gespeeld als reggae. Piano rechterhand en keyboard linkerhand (Hans Vroomans), basgitaar (Aram Kersbergen), pittig drumwerk (Martijn Vink), strak getokkeld gitaarriedeltje, af en toe uitwaaierend in een bescheiden solootje (Peter Tiehuis). Terughoudend gespeelde ondersteuning door de strijkersgroep maakt het af. Je kan er bijna niet |bij stil blijven zitten! 

15. Dambala
Een zwaarmoedig lied over slavernij van Tony Mckay/Exuma, door Nina Simone opgenomen in 1974. 

We horen het vertolkt door Lisa Fischer in een mysterieus laag register. Inzet
harp (Joke Schonewille), sitar (Peter Tiehuis) en drum als in een dodenmars.
Lage strijkers, fluisterzacht. Een apotheose door zangeres, strijkers, trompetsectie, xylofoon, afgerond met een akkoord in de sitar(gitaar). Fraai arrangement van
Jules Buckley.

16. Mississippi Goddam
De ondertitel van het concert. Het stuk vormt een kantelpunt in het leven van de artiest Nina Simone. Ze schrijft het en neemt het op in Carnegie Hall in 1964, getriggerd door de moord op burgerrechtenactivist Medgar Evers in de staat Mississippi in 1963. Het heeft grote indruk gemaakt op de wereld. Ze gaf er de Afro-Amerikanen in de Civil Rights Movement een stem mee.

Aanvankelijk was het verboden dit nummer op de radio te draaien. De song heeft het karakter van een revueliedje, een vrolijk refreintje en een parlando couplet. Zo zie je het Nina Simone ook uitvoeren achter de piano op een filmopname uit die jaren. Maar onder die vrolijkheid zitten in de tekst grote bitterheid en sarcasme.

Zie verder:
https://genius.com/Nina-simone-mississippi-goddam-lyrics
https://www.songmeaningsandfacts.com/meaning-of-mississippi-goddam-by-nina-simone/

We horen het in het concert gezongen door Ledisi, met de bigband als een ouderwets swingend showorkestje met LaSharVu als ‘koortje’ erachter; af en toe een enkele frase ondersteund door de strijkers. De kreet Do it slow! ( Nina Simones sarcastische commentaar op de veel te voorzichtige opstelling van de Civil Rights Movement) wordt gescandeerd door de achtergrondzangeressen en enkele orkestleden. Het orkest bewijst eens temeer hoe je een stuk intens en tegelijk ingehouden kunt spelen. Voortreffelijk arrangement van de al eerder genoemde Vladimir Nikolov. 

17. Four Women
Compositie en tekst zijn van Nina Simone zelf. De song is opgenomen in 1966 en gaat over de gevolgen voor een zwarte vrouw, en hoe zij onderling tegen elkaar aankijken, als de huidskleur lichter of juist donkerder is, het haar afro of een pruik, om zich te conformeren aan blanke Amerikaanse conventies. 

Four Women wordt gezongen door de beide zangeressen en twee van de drie backing vocals. We horen strijkers en de ritmesectie, een altfluitsolo door Mariël van de Bos, staccatoaccenten door slagwerk en trompetsectie. Het lied heeft een theatraal slot door Ledisi en tutti orkest. Ook een arrangement van Tim Davies. 

18. Take my Hand, Precious Lord
Dit is een traditionele gospel, door Nina Simone opgenomen kort na de moord op Martin Luther King op 4 april 1968. 

In de Royal Albert hall wordt het nummer gezongen door Ledisi. Zonder orkest, just her. Ze doet dit met een enorme intensiteit en creëert zo een sacrale sfeer die de hele Hall de adem doet inhouden. 

19. I Wish I Knew How to Be Free
Geschreven door Billy Tailor, opgenomen door Nina Simone in 1967 op het album Silk & Soul. 

Ledisi is opnieuw aan zet. Het arrangement van Ilja Reijngoud begint met een stevige bas-drum-pianobegeleiding voor de zangeres. Langzaamaan komt de hele big band erbij. Jules Buckley dirigeert nauwelijks en laat de band vrijwel aan zichzelf over. Sublieme sopraansolo van Marc Scholten. Tjonge, wat kan die man spelen. Hij krijgt groot applaus. Zangeres en big band sluiten robuust af. Het speelplezier spat ervan af! De zaal breekt de tent af. 

Jules Buckley spreekt een slotwoord uit, waarbij hij ook de namen noemt van alle arrangeurs. 

20. Feeling Good (toegift)
Na een uitzinnige ovatie volgt als toegift, vertolkt door de beide zangeressen en het Metropole Orkest, de song Feeling Good (Anthony Newly, opgenomen door Nina Simone op het album I put a Spell on You, 1965). Ja, de robuust swingende bigband uit het origineel is ook helemaal present in dit arrangement van Jochen Neuffer.

The New Statesman schrijft: “Finally, there is the encore, the infamous ‘Feeling Good’ in duet, performed with breathtaking vocal ability. Over Ledisi’s near-final note in belting soprano, Fischer harmonises a third above with unabashed ease. It closes a concert that has been a celebration not only of Nina Simone’s work but that which mattered to her: blackness, womanhood and the multitudinous power of music.” 

Met een ovationeel applaus was dit liefdevol gemaakte eerbetoon van wereldklasse aan een artiest van wereldformaat voorbij. Het is gezien! Het is gehoord! Het is beschreven!

OVER DE ZANGERESSEN

Lisa Fischer 
Lisa Fischer (Brooklyn NY, 1958) is een Amerikaanse R&B-zangeres. Ze staat bekend om haar grote stembereik en van haar werk als achtergrondzangeres bij tournees van de Rolling Stones (onder andere in de Amsterdam ArenA op 31 juli 2006) en Tina Turner. In 1992 ontving ze een Grammy Award voor de ‘Best Female R&B Vocal Performance’ en ‘Best R&B Song’. In 2014 zong zij met andere zangeressen het Amerikaanse volkslied in de Rose Bowl. Daarna besloot Fischer naast al haar andere werkzaamheden weer solo te gaan. In 2015 begon ze aan een eigen tournee. 

Ledisi Anibade Young 
Ledisi Anibade Young (New Orleans, 1972), artiestennaam Ledisi, is een Amerikaanse R&B- en jazz-zangeres, songwriter en actrice. Ze is twaalf keer genomineerd voor een Grammy en heeft tussen 2000 en 2017 acht studioalbums uitgebracht. In 2013 ontving ze een nominatie voor de ‘Best R&B Performance’ voor haar samenwerking met Robert Glasper in Gonna Be Alright van diens vijfde album Black Radio (2012). In 2014 portretteerde ze de legendarische gospelzangeres Mahalia Jackson in de Martin Luther King, Jr. biopic, Selma. 

LaSharVu 
De drie achtergrondzangeressen in dit concert zijn LaDonna Harley-Peters, Sharlene Hector, en Vula Malinga. Gewoonlijk treden ze als groep op met een begeleidingsband, maar ze hebben ook eigen indrukwekkende solocarrières.