Duitsland blog 10: Stuttgart

Het orkest heeft de hele ochtend en het begin van de middag vrij. Wat een luxe! Samen met drie andere orkestleden bezoek ik het Porsche museum, helemaal gesitueerd aan de andere kant van de stad. ’s Middags rijdt de orkest bus ons over de heuvels naar de concertlocatie, midden in het centrum van Stuttgart. We spelen op de binnenplaats van een enorm groot paleis. Het is buitengewoon ruim van opzet, net als alles eigenlijk in deze stad. Hein, onze alleswetende ‘orkestopbouw manager/producer/coördinator’ – wat beslist meer recht aan hem doet dan de officiële titel ‘orkest assistent’ – oogt heel tevreden. “Eindelijk een paar redelijk rustig en ontspannen tourdagen”. De crew heeft vorige week inderdaad bergen werk verzet onder hoogspanning. Petje af voor hen allemaal.

Ik blader door het programmaboek van deze 22e editie van het Jazz Open festival. Onze naamsbekendheid mag dan hoog zijn, de schrijfwijze is nogal variabel. We worden hier geafficheerd als “Gregory Porter mit dem Metropole Orkest” Ik blijf het nogal raar vinden klinken, ‘Orkest’ in het buitenland. Op het bordje op de kleedkamers staat weer een andere variant: Metropol Orkest. Hmm.. Klinkt ook raar. Een beetje als Interpol. Vorig jaar begeleidden we kandidaten van het tv-programma ‘Knoop in je zakdoek’ en daar noemde een dolgelukkige klarinettiste ons het Monopoly Orkest. Beslist een briljante vondst ook.

De soundcheck verloopt vlotjes. Opeens verdwijnt Jules van de bok. Even later komt hij weer op, samen met niemand minder dan Dianne Reeves. Oja, natuurlijk! Zij treedt vanavond ook op. Ze kent het orkest wel. We hebben 2009 met haar een fantastisch concert gegeven op het Edison Jazz gala in Eindhoven. Ik herinner me ogenblikkelijk het ongelofelijk mooie nummer ‘Windmills of my mind’, briljant gearrangeerd door Vince Mendoza. Dianne komt nu als gastsoliste het nummer ‘Grandma’s Hands’ meezingen. Het prachtige nummer van Donnie Hathaway, dat Gregory normaal met zoveel intensiteit vertolkt. Het is eigenlijk helemaal niet in haar register, maar wat een klasse! Ze zingt het tijdens deze sound check alleen, maar ’s avonds zal het een duet samen met Gregory zijn.

Terwijl Dianne Reeves met haar eigen band optreedt, wandel ik even over het festivalterrein. Het is immens groot en geeft plaats aan ruim vierduizend mensen. Overal zijn beroemde artiesten op grote posters tentoongesteld, die hebben geconcerteerd tijdens de verschillende edities van dit festival. Ik constateer tot mijn genoegen dat we toch met veel van deze grootheden een plaat gemaakt hebben of concerten hebben gegeven. Wat een ongekende rijkdom!

Om kwart voor negen is het showtime. Dianne Reeves is klaar, wij staan vol ongeduld te wachten tot we het podium op mogen. Een bijzondere ervaring. De organisator vertelt me dat er maar vijf avonden geprogrammeerd staan op deze ‘Schlossplatz’. Op het kasteel wordt doordeweeks hard gewerkt door ambtenaren van de gemeente. Vlak voor Jules ons orkestrale openingsnummer wil inzetten, waait een deel van de bladmuziek van Gregory van de lessenaar. Haastig komt Hein het podium op om ze terug te zetten. Peter Tiehuis ziet er de humor wel van in en speelt zachtjes de openingsmaten van het James Bond thema. Waar zouden we zijn zonder Hein? En is er iets dat je wilt weten over wat dan ook in het orkest? “Vraag het Hein!” Dat weet iedereen.

Toeval of niet, maar Gregory husselt voor het eerst deze tournee enigszins de line up door elkaar. In plaats van ‘Someday we’ll all be free’ springt hij naar ‘No love dying’. Voor het orkest geen enkel probleem overigens, iedereen reageert adequaat. Net als het moment waarop Gregory in een van de eerste nummers ergens een couplet herhaalt. Ik zie Jules iets door een speciaal hiervoor geplaatste microfoon brullen, maar niemand hoort wat hij zegt. Desondanks springt iedereen vrijwel automatisch terug naar de juiste plek. Niemand in het publiek die er iets van merkt. Het tekent de professionaliteit van ons geweldige orkest. Ook vanavond geniet ik weer intens van al onze steengoede solisten. Peter Tiehuis en Leo Jansen schitteren samen in ‘Cold Duck’, Hans Vroomans speelt weer een aantal magistrale soli in onder andere Liquid Spirit en de ‘Work Song’. Louk Boudesteijn speelt in de plaats van Bart van Lier en knalt er een paar geweldige solo’s uit, net als Ruud Breuls, Marc Scholten, Paul van der Feen, Martijn de Laat, Sjoerd Dijkhuizen en Rik Mol. Gregory is ook weer fantastisch op dreef. Zijn duet met Dianne is een verrukkelijke verassing voor het razend enthousiaste publiek. Wederom verlaten we op het eind al spelend het podium en gaat de uitverkochte Schlossplatz volledig uit zijn dak. Over twee weken het laatste concert in Kiel. Wordt vervolgd…

Jascha Albracht, cello